وکیل مشهور مصری, دمرداش عقالی

او از شخصیت های مشهور و بارز مصری است که در شغل وکالت مدت هاست فعالیت می کند. هنگام تحقیق در یک مسئله فقهی و مقایسة آرا در آن مسئله , فقه و استنباط های شیعة امامیه را از دیگر مذاهب فقهی قوی تر می یابد و همین مسئله نور تشیع را در دلش روشن می گرداند, تا این که حادثه ای عجیب سر نوشت او را به کلی عوض کرده و او را مفتخر به ورود در مذهب تشیع می نماید و آن , این بود که: وقتی گروهی از حجّاج ایرانی همراه با حدود بیش از بیست کارتن کتاب اعتقادی وارد عربستان می شوند. تمام کتاب ها از طرف حکومت مصادره می شود. سفیر ایران در زمان شاه, موضوع را با ملک فیصل در میان می گذارد . او نیز به وزارت کشور عربستان می نویسد تا به موضع رسیدگی کنند. وزیر کشور دستور می دهد که تمام کتا بها را بررسی کرده, اگر مشکلی ندارد آن را به صاحبش برگردانند. در آن زمان « دمرداش عقالی » در حجاز به سر می برد, از او خواستند که این کتاب ها را بررسی کند و در نهایت رأی و نظر قانونی خود را بدهد.او با مطالعه این کتاب ها به حقانیّت تشیع پی می برد و از همان موقع قدم در راه اهل بیت ـ علیهم السّلام ـ می گذارد...»

خطبه 15: در مورد بخشش عثمان از بیت المال به دیگران

به خدا سوگند، اگر چیزى را که عثمان بخشیده، نزد کسى بیابم، آن را به صاحبش باز مى گردانم، هر چند، آن را کابین زنان کرده باشند یا بهاى کنیزکان. که در دادگرى گشایش است و آنکه از دادگرى به تنگ آید از ستمى که بر او مى رود، بیشتر به تنگ آید.

بداء (2)

عقیده بداء
چکیده
بداء در لغت به معنای ظاهر شدن چیزی پس از آنکه مخفی بوده است می باشد. اهل سنت به دلیل نفهمیدن واقعیت و عدم مطالعه کتب شیعه، آنان را به کفر متهم می کنند در حالی که شیعه از این امر معنای مجازی آن را مورد نظر دارد که عبارت است از ظاهر کردن امری پس از اینکه برای دیگران مخفی بوده است که اصطلاحاً به آن اظهار بعد از اخفا گفته می شود. به این بیان که خداوند متعال گاهی چیزی را به خاطر مصلحتی از بندگان مخفی می دارد در حالی که برای خود او هرگز مخفی نبوده است ولی بعد به خاطر مصلحت و حکمتی، آن مورد مخفی شده را ظاهر می سازد. به کار بردن در معنای مجازی آن نه تنها اشکالی ندارد بلکه بسیار رایج است هم در زبان فارسی و هم در زبان عرب. این کاربرد در قرآن نیز مشاهده می شود مثلاً کاربرد کلمه «ید» به معنای دست در قرآن کریم در مورد خداوند، جسم بودن است در قرآن و سنت بر اصل بداء تأکید شده و آیات و روایات بسیاری در این مورد داریم مانند «کل یوم هو فی شأن» یا «ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیر و اما بانفسهم» یا «ولو ان الله اهل القری امنوا و اتقوالفتحنا علیهم برکات من السماء و الارض و لکن کذبوا فاخذ ناهم بما کانوا یکسبون» یا این آیه که می فرماید: «یمحواالله ما یشاء و یثیبت» که همگی دلالت بر اصل بداء دارند. توضیح اینکه علم خداوند به علم ذاتی و فعلی تقسیم می شود و بداء در مورد مرتبه دوم علم خداوند یعنی علم فعلی خداوند تجلی می یابد، همچنین در مورد قضا و قدر خداوند که قضای حتمی معلق می باشد. بداء در قضا و قدر معلق راه دارد و انسان با انجام اعمال صالح، دعا و تضرع، استغفار و توبه، صدقه، احسان و نیکوکاری می تواند قضا و قدر خود را تغییر داده و سرنوشت و آینده خود را بسازد. بیشترین اشکالات توسط فخر رازی و موسی جار الله صاحب کتاب الوشیعه بر شیعه گرفته شده است که خود آنان در تفاسیر و توضیحات خود بر آیات عملاً و ناخواسته و بدون توجه بر اصل بداء صحه گذاشته اند. اعتقاد به بداء آثار و فواید فراوانی در زندگی دارد از جمله امید به آینده، مبارزه با ظلم و دفاع از حق و حقیقت و باز شدن دریچه امید به زندگی بر روی انسان است.

خطبه14: باز هم در نکوهش بصره و مردمش

سرزمینتان به آب نزدیک است و از آسمان دور. مردمى سبک عقل هستید و بردباریتان سفیهانه. آماج هر تیر بلایید و طعمه هر خورنده و شکار هر کس که بر شما تاخت آورد.

امام صادق(ع)

ولادت امام و نامگذاری

امام جعفر صادق، امام ششم شیعیان، در هفدهم ربیع الاول سال 83 هجری قمری در مدینه متولد گردید. کنیه ایشان ابو عبدالله و لقبشان صادق می باشد. پدر ارجمندشان امام باقر و مادرش ام فروة است. رسول خدا سالها قبل ولادت آن حضرت را خبر داده و فرموده بود نام او را صادق بگذارید، زیرا از فرزندان او کسی است که همنام اوست، اما دروغ می گوید «جعفر کذّاب».

دوران قبل از امامت

در دوران قبل از امامت، حضرت شاهد فعالیتهای پدر خویش در نشر معارف دینی و تربیت شاگردان وفا دار و با بصیرت بود. امام باقر در مناسبتهای مختلف به امامت و ولایت فرزندش جعفر صادق تصریح فرموده و شیعیان را پس از خودش به پیروی از او فرا می خواند. لذا احادیث، زیادی مبنی بر نص امامت حضرت صادق نقل شده است.

امام صادق در سال 114 هجری قمری پس از شهادت پدرش در سن 31 سالگی به امامت رسید. دوران امامتش مصادف بود با اواخر حکومت امویان که در سال 132 به عمر آن پایان داده شد و اوایل حکومت عباسیان.

خطبه13: در نکوهش بصره و مردمش

شما سپاهیان آن زن (7) بودید و پیروان آن ستور.(8) که چون بانگ کرد اجابتش کردید و چون کشته شد روى به گریز نهادید. خلق و خویتان همه فرومایگى است. پیمانهایتان گسستنى است و دینتان دورویى است و آبتان شور است. آن کس که در میان شما زیست کند گرفتار کیفر گناه خویش است. و آنکه از میان شما رخت بربندد، به رحمت پروردگارش رسیده است. گویى مسجد شما را مى بینم، که چون سینه کشتى است بر روى دریا، زیرا شهرتان در گرداب عذابى که خداوند از فرازش و فرودش فرستاده، گرفتار است و همه ساکنان آن غرق شده اند.
((در روایتى چنین آمده است)): سوگند به خدا شهرتان در آب غرق مى شود، چنانکه گویى مسجدتان را مى بینم که همانند سینه کشتى سر از آب بیرون دارد. یا همانند شتر مرغى بر زمین خفته . (و در روایتى) چون سینه پرنده اى بر لجّه دریا.

بداء (1)

مسئلة بداء و علم خداوند
مسئلة بداء از جمله مسایل بسیار مهمی است که در سه علم فلسفه، کلام و اصول فقه به طور مفصل، دربارة آن صحبت شده است؛ ولی از آنجا که در زمرة مسایل اعتقادی هم هست، صرفاً به همان اندازه که به عنوان یک عقیده می‏طلبد از آن مطلع باشیم، آن را با هم مرور می‏کنیم.
کلمه بداء هم دربارة انسان‌ها به‌کار می‏رود، و هم خداوند متعال، که دو معنای کاملاً متفاوت از همدیگر دارند. وقتی این کلمه را برای انسان‌ها به‌کار می‏بریم، منظور ما همان تغییر اراده است. مثل اینکه ما تصمیم جدی برای مسافرت داشته باشیم، و اندکی پیش از مسافرت بفهمیم این سفر خطر دارد، و رفتن به آن به صلاح نیست، و از رفتن پشیمان بشویم. در این حالت می‏گوییم که برای ما بداء حاصل شد؛ زیرا از باطن قضایا خبر نداشتیم و الا از همان اول چنین تصمیمی نمی‏گرفتیم. چنین معنایی هیچ‌گاه دربارة خداوند متعال مصداق پیدا نمی‏کند، چون نمی‏توانیم بگوییم، نعوذبالله، خدا نمی‏دانست کار ضرر دارد و بعداً فهمید، و تصمیمش عوض شد.
بدائی که در مورد خداوند متعال استفاده می‏شود همان «اظهار پس از خفا»ست که با مثالی آن را برای شما توضیح می‏دهم.

خطبه12: پس از جنگ جمل

چون خداوند در جنگ جمل پیروزش گردانید، یکى از یاران گفتش اى کاش برادرم، فلان، می بود و مى دید که چسان خداوند تو را بر دشمنانت پیروز ساخته است. على(ع) از او پرسید: آیا برادرت هوادار ما بود گفت: آرى. على (ع ) گفت: پس همراه ما بوده است. ما در این سپاه خود مردمى را دیدیم که هنوز در صلب مردان و زهدان زنان هستند. روزگار آنها را چون خونى که بناگاه از بینى گشاده گردد، بیرون آورد و دین به آنها نیرو گیرد.